13.06.2013 – 07.07.2013
Myśl o podróży rowerowej przez Islandię siedziała w mojej
głowie od kilku lat, ale podjęcie decyzji, by ruszyć w drogę nie było łatwe.
Legendy o wietrze szalejącym po zimnych, ponurych pustkowiach skutecznie
odsuwały wyspę na nieokreślone ”kiedyś”. Krzysztof naczytał się różnych relacji
i nie chciał słyszeć o Islandii. To dodatkowo wszystko utrudniało. Na termin
wyjazdu wybrałam czerwiec. Miesiąc optymalny – mniej deszczowy oraz wietrzny
niż lipiec i sierpień, za to cieplejszy niż maj, co miało gwarantować
przejezdność szlaków przez interior. Krzysztof widząc moją determinację
ostatecznie zdecydował się pojechać, a ja obiecałam mu pogodę ducha i uśmiech
na każdy dzień.
Dzień 1
Lot z Berlina do Keflaviku nieco się dłuży i gdy maszyna
podchodzi do lądowania, czuję ekscytację. Przez małe okienko widać szarą płytę
lotniska i niebo pełne chmur. Jak tu jest? Zimno? Wieje? Na lotnisku poznajemy
dwóch cyklistów z Polski. Jeden właśnie zakończył wyprawę po Fiordach
Zachodnich. Ostrzega przed tunelem na DK1, radzi też by nieprzyjemny odcinek
Reykjavík – Borgarnes pokonać autobusem. Przed ruszeniem w trasę trzeba coś
jeszcze zrobić z folią stretch, w którą zapakujemy rowery na lot powrotny. Daję
ją na przechowanie do lotniskowego sklepiku (oficjalnie niczego nie można tak
przechowywać). Miła dziewczyna spisuje moje imię i datę odbioru rulonu folii.
Islandczycy są serdeczni i skorzy do pomocy. W końcu nadchodzi moment, gdy po
raz pierwszy zaciągamy się czystym, islandzkim powietrzem. Chłodno. Niebo w
chmurach, przez które przebija słońce. Nie pada. Nie wieje. Nic, a nic. Kompletna,
przejmująca cisza. Jedziemy do Hafnir. Ciągnące się jak okiem sięgnąć pola
zastygłej lawy wyglądają niezwykle. Dominują szarości. Poznajemy chyba
wszystkie jej odcienie. Hafnir jest maleńkie: drewniany kościółek, kilka domków
i zagroda, w której pasą się dwa konie. Nic więcej tu nie ma. Droga jest tylko
nasza, a po obu jej stronach ciągną się rozległe pustkowia. Jest jasno, ale
godzina już późna - szukamy miejsca na nocleg. Gdzie się schować? I tak
wszędzie będzie nas widać! Rozbijamy się przy drodze na szarym, grząskim
piasku. Ciemność nie zapada. W czerwcu na Islandii cały czas jest jasno.
Dystans: 22,31 km
Dzień 2
Rano jest ponuro ale nie pada i nie wieje. Pierwsza duża
atrakcja to Sandvík i rozpadlina na granicy płyt kontynentalnych -
euroazjatyckiej i amerykańskiej. Ich krawędzie łączy wąska kładka. Można być w
dwóch miejscach prawie jednocześnie. Gdzieś w oddali widać białe dymy.
Zaciekawieni jedziemy tam. Pośród szarych pól lawy stoi elektrownia, a w
powietrzu mocno czuć zapach siarki. Gruntówka prowadzi ku kolorowym polom
geotermalnym Gunnuhver. Nieco z boku, na pagórku, stoi latarnia morska. W
Gunnuhver widać, że Ziemia żyje. Bucha z niej para, w źródełkach i sadzawkach
woda jest gorąca, błota się gotują. Już nie jest szaro lecz pomarańczowo, rdzawo
i biało. Spacerujemy po drewnianych kładkach, wdychamy zapach siarki i
korzystamy z ciepła, które wydobywa się z ziemi. Gruntówka wyprowadza z
powrotem na szosę. Jedziemy nią aż do Grindavík, skąd odbijamy do
najsłynniejszego ośrodka SPA w całej Skandynawii – Blue Lagoon. Spacerujemy nad
mleczno-biało-niebieskim akwenem. Dotykamy wody, która w ogólnodostępnej części
jest... zimna. Kolor wody żywo kontrastuje z prawie czarnymi polami lawy i
stalowoszarym niebem. W tle widać unoszące się z kominów elektrowni obłoki
pary. Woda w lagunie... to w zasadzie odpad z tej elektrowni. Bardzo gorąca
najpierw jest wykorzystywana tam, potem – już znacznie chłodniejsza - kierowana
jest do SPA. Spacer podsyca ochotę na kąpiel. Kupujemy zabójczo drogie bilety
(40 EUR od osoby!) i wchodzimy. Cudny relaks! Woda jest przyjemnie ciepła.
Wystarczy się w niej zanurzyć, a wtedy zupełnie niestraszne są ciemne chmury i
zimne islandzkie lato. Dzień kończymy nad oceanem. Namiot rozbijamy w miejscu o
nazwie Selatangar. Nie ma tu żadnych zabudowań, a jedynie tablica informująca,
że jest to dawna stacja połowu ryb działająca od średniowiecza do 1884r. Nie
wieje. Jest niesamowicie cicho. Cisza dzwoni w uszach. Wyjmuję aparat i kręcę
krótki film o ciszy.
Dystans: 52,02 km
Dzień 3
Rano lekko mży. Nie wieje i nadal jest cicho. Samochodów
prawie nie ma. Jest pusta szosa, przy której czasem spotykamy owce i ptaki.
Jedziemy przepastną doliną. Góry są daleko po bokach szosy. Lekka mgiełka
sprawia, że widzialność nie jest idealna. Niespodziewanie Islandia zmienia
kolor. To geotermalny obszar Seltún z gotującymi się kolorowymi błotami. Na
głębokości 1000m pod ziemią temperatura sięga aż 200ºC, tu na powierzchni waha
się od 80-100ºC. Pod koniec 1999 roku miała tu miejsce erupcja, która
zniszczyła istniejącą wtedy infrastrukturę i przemodelowała krajobraz. Wszystko
zostało odbudowane i znów można przejść po drewnianych kładkach pośród
gotującej się wody i bulgoczących kolorowych błotek. Wszechobecny zapach jajek
sprawia, że kanapki, które zajadamy też smakują jak jajka ;)). W siarkowych
oparach jest wilgotno i ciepło. Spotykamy tu młodą Polkę, która od kilku lat
mieszka w Akureyri. Za Seltún szosa przechodzi w gruntówkę. Droga to wznosi
się, to opada. Islandzkie podjazdy są na ogół brutalnie sztywne, droga w
najkrótszy sposób idzie pod górę.
Serpentyny są rzadkością. To trochę
przytłaczające. Jadąc serpentynami można sobie wmawiać, że już za następnym
zakrętem będzie z górki. Tu nie można się w ten sposób oszukiwać. Gruntówka
jest wygodna, a widoki - piękne. Gdy szosa wraca, mijamy ogromną kopalnię
bazaltu oraz suszarnię ryb, której zapach czuć z daleka. Do stolicy wjeżdżamy
drogą nr 41. Ruch jest duży, a kultura kierowców - jak na północnoeuropejski
kraj – zaskakująco niska. W Reykjavíku sprawdzamy kursy do Borgarnes. Do
pierwszego autobusu nie udaje się wsiąść. Jedziemy więc na miasto planując
opuścić Reykjavík o 22:30. Udajemy się do słynnego kościoła Hallgrímskirkja,
oglądamy ratusz na wodzie i symbol miasta – Sólfar – wykonane ze stali dzieło
przypominające rybi szkielet i łódź wikingów (każdy widzi co innego).
Robimy
fotkę przy bardzo nowoczesnym, przeszklonym budynku opery. Autobus o 22:30
prowadzi ten sam kierowca, który jechał kursem, którym kilka godzin wcześniej
nie udało nam się pojechać. Rozpoznaje nas. Z radości, podskakuje i klaszcze w
dłonie. Podkręca muzykę i w ledwie kilkuosobowym składzie mkniemy do Borgarnes.
Podróż trwa półtorej godziny. Na miejscu uzupełniamy wodę - gdy odkręcam kran,
czuję bardzo silny zapach jajek. Mimo, że już po północy, nadal jest jasno.
Szybko docieramy do Borg. Oglądamy tu mały kościółek i rozglądamy się za
miejscem pod namiot. Jest z tym problem - wzdłuż drogi wszystko jest
pogrodzone. W końcu znajdujemy plac żwirowy. Teren jest dziwny - to mozaika
plam piachu kompletnie mokrego i zupełnie suchego. Ziemia jednak nie paruje,
nie czuć też siarki, więc chyba nic tu nagle nie wybuchnie ;).
Dystans: 91,39 km
Dzień 4
Rano budzi nas ciepło w namiocie, aż 18ºC. Na zewnątrz mocno
świeci słońce. Dłużej spać się nie da. Po pierwszych dniach na wyspie mam
spaloną od słońca twarz. Pogoda rozpieszcza. Nie pada, temperatura to 10-12ºC i
nie ma śladu po słynnym islandzkim wietrze. Ten dzień jest wyjątkowo ładny, a w
dodatku droga nr 54 jest prawie zupełnie płaska. Jazda jest prawdziwą przyjemnością.
Sporo tu koni. Są towarzyskie – często podejmują zabawę i całym stadem biegną,
przez nawet kilkaset metrów, równolegle do nas. Po pokonaniu około 60km
docieramy do skrzyżowania z drogą nr 56 prowadzącą na północ do Stykkishólmur,
z którego odchodzą promy na Fiordy Zachodnie. Nie jedziemy tym skrótem.
Półwysep Snæfellsnes, na który właśnie wjeżdżamy słynie z wyjątkowo zmiennej
aury. Korzystamy z dobrej pogody i rzucamy się na jego objazd. Skrzyżowanie ze
stacją paliw to dobre miejsce na chwilę odpoczynku i (wreszcie!!) wyrzucenie
śmieci. Posilamy się dużą porcją frytek, pijemy herbatę. Po posiłku pokonujemy
jeszcze 9 kilometrów i rozbijamy namiot.
Dystans: 71,82 km
Dzień 5
W nocy padało, rano jest mgliście i chłodno. Na płaskiej
drodze do Búðir pcha nas lekki wiaterek. Pogoda szybko pogarsza się. Półwysep
tonie we mgle i pada coraz mocniej. Gdy docieramy do Búðir, jest to już
rzęsisty deszcz. Mokrzy i zmarznięci ładujemy się do hoteliku. Zamawiamy kawę.
W środku panuje senna atmosfera, z radia sączy się spokojna muzyka, za barem
stoi pan z fantazyjnym wąsikiem. Miejsce wydaje się być stworzone dla artystów.
Przez wielkie okna patrzymy na kompletnie załamaną pogodę. Gdy przestaje padać,
jedziemy pod jeden z najstarszych drewnianych kościółków Islandii. Stoi on na
skarpie nad potężną zatoką Faxaflói, która rozciąga się pomiędzy półwyspami
Reykjanes a Snæfellsnes. Kiedy opuszczamy to miejsce, mgła trochę ustępuje i
widać więcej.
Z daleka Búðir wygląda abstrakcyjnie: hotelik i kościółek
pośrodku niczego, na polu zastygłej lawy, z małym wulkanem w tle.
Deszcz łapie
nas jeszcze raz, a potem - zupełnie niespodziewanie - wychodzi słońce. Cóż za
odmiana! Z delikatnym wiatrem w plecy jedziemy aż do granic parku narodowego
Snæfellsjökull Nationalpark. Droga robi się trochę pagórkowata, krajobrazy są
przepiękne. Zastygłą lawę okrywają zielone i srebrzyste porosty. Wiatr wzmaga
się. Gdy docieramy w okolice lodowca, odkręcamy na północ i... pchani wiatrem
prawie nie musimy pedałować. Droga jednak wkrótce zaczyna wykręcać na wschód i
zaczyna się! Wiatr, niczym wściekły pies, atakuje z boku. Raz po raz wznieca
burze piaskowe. Trudno jechać gdy się nie ma dużej siły w rękach do utrzymania
roweru, bo wiatr zmiata z drogi. Zdesperowani chowamy się przed żywiołem
wchodząc w ziemną rozpadlinę. Gotujemy obiad. Gdy ruszamy, wiatr nie słabnie. W
tych warunkach trochę idę, trochę biegnę i trochę jadę. Tak to docieramy do
Hellisandur, a potem do Rif. W obu miejscowościach stanowiska lęgowe mają
ptaki, które uznają nas za zagrożenie. Są agresywne i z wrzaskiem atakują.
Wymęczeni podłą pogodą docieramy do Ólafsvík. Sklepy pozamykane na głucho.
Znajdujemy jedynie czynną stację paliw o wdzięcznej nazwie ORKAN. Taka stacja
na Islandii to zwykle samoobsługowy dystrybutor, przy którym stoi ni to sklep
ni to kawiarenka. Wpadamy do środka. Co za ulga, wreszcie nie wieje i nie pada!
Zamawiamy pizzę, chcemy też kupić chleb. Punkt jest świetnie wyposażony. Można
tu pooglądać TV, a nawet... kupić torbę Ortlieba na kierownicę. Chleba jednak
nie ma! Siedzimy przy oknie. Chmury gnają po niebie i co chwilę pada. Sznurki
jak szalone uderzają o maszt, a flaga z napisem Orkan chyba próbuje odlecieć. W
tej sytuacji do wyjścia się nie spieszymy. W końcu jednak ruszamy. Przez bite
10km jedziemy w zimnie, wietrze i zacinającym deszczu. Zachowuję pogodę ducha i
pocieszam Krzysztofa. W końcu nikt nas tu za karę nie wysłał. Jesteśmy na
wakacjach, a ta straszna pogoda to... jedna z atrakcji wyjazdu. Są na świecie
dużo gorsze rzeczy niż islandzkie załamanie pogody. Gdy w deszczu i wietrze
rozbijamy namiot, który usiłuje odfrunąć,
robi się już zupełnie wesoło.
Dystans: 108,04 km
Dzień 6
Nocne szarpanie wiatrem i deszczem namiot znosi na medal.
Rano pogoda jest nadal paskudna. Przy zwijaniu namiotu musimy bardzo uważać, by
nie odleciał, a wszystkie lekkie rzeczy przygniatamy lub przydeptujemy. Dzień
zaczynamy od podjazdu, osłonięci zboczem góry. Po wyjeździe na otwartą
przestrzeń, wiatr uderza z całą mocą. Jazda jest trudna i ryzykowna. Mocniejsze
podmuchy niemal przewracają. Nie pada, lecz ciemne chmury straszą i gonią się
po niebie. Po pokonaniu kilkunastu kilometrów (w moim przypadku częściowo na
rowerze, częściowo z rowerem) chowamy się w rowie. Wieje nieludzko. Wiatr
niczym psychopatyczny fryzjer czesze trawy. Jeszcze trochę, a w swojej
zawziętości powyrywa je z korzeniami, zostawiając łysą ziemię. Robimy szybką,
ciepłą strawę, a potem kontynuujemy zmagania z pogodą. Mijamy wyróżniającą się
w krajobrazie górę Kirkjufell, która formą przypomina kościół.
Potem docieramy do
otoczonego górami Grundarfjörður, pięknie położonego na końcu fiordu o tej
samej nazwie. Zatrzymujemy się w dużym punkcie informacji turystycznej.
Siedzimy w jasnej, obszernej i porządnie ogrzanej sali. Pogoda za oknem
szaleje. Sprawdzamy kilkakrotnie prognozę, wypisujemy kartki do rodziny,
wysyłamy smsy, w sali projekcyjnej oglądamy zdjęcia przedstawiające
Grundarfjörður na przestrzeni dziesięcioleci. Gdy kończymy oglądać projekcję,
pogoda jest bez zmian. Nie czekamy już jednak na jej poprawę, lecz ubieramy się
szczelnie i jedziemy w drogę do Stykkishólmur. Wiatr cały czas nami szarpie,
raz po raz z chmur wyciskają się mżawki.
Mimo to jest pięknie i cieszę się,
że mogę tu być. Islandia odpłaca za tą radość pokazując dziś wspaniałą
tęczę aż 5 razy! Cudne widoki rekompensują walkę z nieobliczalną pogodą.
Chronię buty przed deszczem obwiązując je foliówkami. Jedna z nich wkręca się w
oś pedału. Gdy to zauważam, jest za późno. Oswobodzenie nogi jest niemożliwe,
pozostaje upaść tak, by nie zrobić sobie krzywdy. Upadam zatem i... niestety
rozbijam kolano. Wieczorem odklejam przyklejone do rany spodnie.
[Rana ta
będzie się paprała prawie do końca podróży i spodnie będę z niej zrywała
każdego wieczora.] Gdy docieramy do Stykkishólmur, robi się pięknie.
Szalejący już drugi dzień wiatr nagle cichnie, a niebo robi się błękitne.
Chmury utknęły daleko nad górami, w głębi półwyspu. Rozstawiamy na kempingu
namiot i na lekko zwiedzamy miasto. Nie spieszymy się, ciemność i tak nie
zapadnie.
Dystans: 57,61 km
Dzień 7
Rano mży. Kupujemy bilety i przez szeroką na 50km zatokę
Breiðafjörður płyniemy promem na
Fiordy Zachodnie. Jak prawie wszędzie, tak i tu można się napić kawy. Kawa
(często z możliwością nieograniczonej dolewki) jest na Islandii bardzo
popularna. Kawa i ogromne porcje frytek to nasze standardowe islandzkie
zamówienie! Odżywiamy się więc niezbyt zdrowo ;). Rejs trwa długo, po drodze
prom zawija na wyspę Flatey. Nazwa oznacza miejsce płaskie i faktycznie –
płasko tu. Całorocznie wysepkę zamieszkują jedynie dwie rodziny.
Zastanawiamy
się nad zwiedzaniem, ale następny prom jest dopiero za kilka godzin. Zresztą, z
promu jak na dłoni widać stare domki w wesołych kolorach. Podczas rejsu
zagaduje nas rodzeństwo z Kanady. Mówią, że do tej pory jechaliśmy tą samą
drogą i kilkakrotnie się tasowaliśmy. Podziwiają naszą jazdę w wietrze, w
którym trudno było im prowadzić auto. Gdy opuszczamy prom, pogoda jest
znakomita. Zagadką jest wygląd szyb aut, które nas z rzadka mijają: są pokryte
brunatnym pyłem i zaschniętym błotem... Krajobraz dookoła to majestatyczne
góry, osuwiska i wody zatoki
Breiðafjörður.
Na chwilę zatrzymujemy się nad zatoczką Hagavaðall. Wzrok przykuwa plaża z
ogromnymi kamieniami. Objazd Fiordów Zachodnich to nie tylko droga wzdłuż linii
brzegowej, ale też przeprawianie się przez góry. Pierwsza przeprawa to
wymagający podjazd z doliny Miklidalur. Droga wznosi się na odcinku o długości
6km, a nachylenie dochodzi do 9%. Zjeżdżamy w chmurze. Jest 11ºC, ale wilgoć
sprawia, że czujemy dotkliwy ziąb. Co dość nietypowe, zjazd prowadzi
serpentynami. Po obiedzie ruszamy do Patreksfjörður, największego miasta w
obrębie południowej części Fiordów Zachodnich. Wąska droga jest przyklejona do
potężnego zbocza, mijamy znaki informujące o możliwych osuwiskach. W niektórych
miejscach na szosie leżą oderwane skały. Nie pada, ale jedziemy w nisko
zawieszonej chmurze. W Patreksfjörður nie widać prawie nic. Świat tonie we
mgle. Cały podjazd drogą nr 63 wykonujemy w takich warunkach. Na zjeździe mgła
jednak znika i po drugiej stronie przełęczy wita nas piękna, słoneczna pogoda.
Aż trudno uwierzyć, ale nagle zamiast gęstego mleka jest cudny, słoneczny
dzień! Zjazd to bardzo długa prosta. Krzysztof rozpędza się do 85,33km/h. Znad
wód fiordu Tálknafjörður, zaczynamy ponowną wspinaczkę. Przed nami 12km drogi
pod górę z nachyleniem dochodzącym do 9%. To podjazd w pięknej pogodzie, wśród
bajkowego krajobrazu i przy wiaterku w plecy. Nachylenie jest bardzo równe, bez
paskudnych ścianek, jedzie się przyjemnie. Wieczorem zjeżdżamy prawie do
poziomu morza. Namiot rozbijamy na półce skalnej, skąd mamy świetny widok na
przycupnięte nad wodą Bíldudalur. Godzina 23.00, słońce świeci, jest zupełnie
jasno i bardzo zimno.
Dystans: 85,97 km
Dzień 8
Po lodowatym wieczorze, rano budzi nas ciepło w namiocie. Na
zewnątrz jest słonecznie. Jemy obfite śniadanie i zjeżdżamy do Bíldudalur
słynącego z najlepszej na całych Fiordach Zachodnich pogody. Wioska to centrum
połowu krewetek. Jest tu kościół, sklepik, port i muzeum potworów morskich. To
piękny dzień. Miejscowi korzystają ze słońca i kilkunastu stopni ciepła. Chodzą
na krótkie rękawki, leżą na tarasach i opalają się. Podziwiamy ich, bo aż tak
ciepło przecież nie jest! Pozostajemy w kurtkach. Za miejscowością szosa
zamienia się w gruntówkę. Docieramy do końca wcinającego się w ląd fiordu
Fossfjörður. Na dojeździe do niedużego ale ładnego wodospadu Foss atakują nas
ptaki - fruną tuż nad głowami i skrzeczą przeraźliwie. Kilka kilometrów dalej,
tuż przy drodze, mijamy basenik termalny. Obiekt jest bezpłatny. Dalej droga
odbija od linii brzegowej i wchodzi w ląd. Zaczyna się podjazd. Z rzadka
cokolwiek przejeżdża, dlatego jesteśmy zaskoczeni, gdy nagle pojawia się
ciągnik siodłowy z wielką cysterną. To polewaczka. Dotąd strasznie się kurzyło,
teraz na drodze jest brunatno-rdzawe błotko. Wiemy już skąd rdzawo-brudne tylne
szyby aut! Podjazdem docieramy do gruntowej krzyżówki dróg nr 63 i nr 60.
Jedziemy w lewo, w stronę Isafjörður (jadąc w prawo można się dość szybko
wydostać z Fiordów Zachodnich, a droga już tylko na krótkich odcinkach ma
nawierzchnię gruntową). Cały czas pozostajemy w surowym krajobrazie, jest mokro
i błotniście. Aż do zjazdu nad zatokę Dynjandisvogur przemierzamy płaskowyż. W
końcu jednak droga opada do poziomu morza. U stóp Dynjandi, najwspanialszego
wodospadu Fiordów Zachodnich, przycupnęło bezpłatne pole namiotowe.
Planowaliśmy jechać dalej ale tak nam się tu podoba, że zostajemy na noc.
Dystans: 68,57 km
Dzień 9
Po ciepłej nocy przychodzi ciepły poranek. Jedziemy krajową
60 (gruntówka) do Hrafnseyri, po drodze mijamy elektrownię wodną Mjólká
zaopatrującą w prąd cały rejon Fiordów Zachodnich. Po pokonaniu 13km jesteśmy
na przeciwległej krawędzi fiordu Borgarfjörður, skąd nadal dobrze widać wodospad
Dynjandi. W Hrafnseyri robimy krótką przerwę. Są tu: muzeum, chatki kryte
darnią i mały drewniany kościółek. Ruszamy, przed nami długi na 8km gruntowy
podjazd. Paskudna, kamienista nawierzchnia i nachylenie dochodzące do 10%
zmuszają mnie do pchania roweru. Krzysztof jest tym dość mocno
zniecierpliwiony. W końcówce podjazdu z boku drogi zalegają duże ilości śniegu.
Na przełęczy odwiedzamy zaśmieconą chatkę ratunkową. Aby móc tu spędzić noc,
trzeba by chyba wszystkie śmieci wyrzucić na zewnątrz. Droga w dół to 10%
zjazd. Nawierzchnia jest zdecydowanie lepsza niż na podjeździe. Zaczyna trochę
wiać, ale nadal jest bardzo słonecznie. Końcówka zjazdu piękna - wśród
kwitnących na fioletowo łubinów. Jeszcze tylko
mała przełęcz i 15% zjazdem wjeżdżamy do Þingeyri. Punkt informacji
turystycznej właśnie kończy swoją pracę. Jedziemy więc tradycyjnie na stację
paliw. Po objechaniu fiordu prawie od razu zaczyna się podjazd. 3,5 kilometrowy
odcinek do chatki ratunkowej jest bardzo stromy. Za to zjazd do Holt jest przyjemny.
Dystans: 77,62 km
Dzień 10
Od rana pogoda jest piękna i nieliczne chmurki nie zwiastują
deszczu, a jedynie sprawiają, że okolica wygląda jeszcze lepiej. Nad spokojnymi
wodami fiordu polujemy z aparatem na ptaki, których jest tu mnóstwo. Islandzkie
lato kipi życiem. Z doliny wspinamy się ku długiemu na 6 km tunelowi. Wlot do
niego widać już z daleka. Widać też starą drogę do Isafjörður. Przed
wybudowaniem tunelu nią właśnie docierało się do miasta. Tunel zdecydowanie
poprawił bezpieczeństwo, bo starą drogą często schodziły lawiny. Pod ziemią
drogi się krzyżują - główna wiedzie do Isafjörður, podporządkowana do
Suðureyri. Jedziemy główną. Za tunelem nadal jedziemy w dół i w ten sposób,
docierając do stolicy Fiordów Zachodnich, tracimy całą wysokość. Miasto skąpane
jest w niskich chmurach. W IT sprawdzamy prognozę pogody. Za 4 dni spodziewane
jest duże załamanie pogody. Zwiedzamy miasteczko, robimy zakupy i wstępujemy do
cukierni na ciastko i kawę. Z Isafjörður jedziemy w gęstej mgle do Arnarnes. Po
pięknej pogodzie nie ma śladu. Jest zimno i nie widać prawie nic. Przed
Súðavík, mgła nagle znika i znowu robi się cudny, słoneczny dzień. Niestety
pojawia się też silny wiatr. W Súðavík, na który 16.01.1995r. zeszła potężna
lawina śnieżna zabijająca 14 osób, robimy krótki przystanek. Dalsza droga, aż
do końca Àlftafjörður, to jazda z silnym wiatrem w plecy. Na końcu fiordu droga
zakręca i ten sam silny wiatr mamy w
twarz. Gdy droga ponownie zawija i prowadzi w głąb fiordu, możemy odpocząć.
Wiatr pomaga, a szosa opada. Na Fiordach Zachodnich mijamy wiele porzuconych,
maleńkich wiosek. Łagodnym zjazdem docieramy do jednej z nich – Eiði. Z wiatrem
jedziemy w głąb fiordu, aż do Borg. Im głębiej w zatokę wjeżdżamy, tym na
skalistych zboczach więcej jest osuwisk. W niektórych miejscach roztrzaskane
skały leżą bezpośrednio na drodze lub wystają z wody przy samym brzegu.
Dystans: 104,16 km
Dzień 11
Rano ruszamy w stronę Ögur. Przy drodze kwitną wełnianki, a
w wodach fiordu udaje się wypatrzyć foki. Dobrze też widać całorocznie zamieszkaną
wyspę Vigur. Ögur już z daleka intryguje wielkim szrotem. Niedaleko stoi
brzydki budynek. Jego wnętrze jest osobliwe, przypomina nieco dom kultury. Jest
mała scena i dość obszerna sala ze starym kontuarem, kanapą i stolikiem.
Zamawiamy kawę. Przy stoliku stoi kosz z książkami, a na ścianie naklejona jest
kartka z napisem: „pað má eiga bækurnar”. To może być oryginalna pamiątka z
wyspy! Wybieram sobie dwie chude książki (w twardych oprawach, by nie pogniotły
się w upychanych brutalnie sakwach).
Gdy docieramy do Digranes, wiatr zmienia
kierunek – mamy go w twarz. Kilometry uciekają powoli, jest czas na to by
napatrzeć się na widoczny po drugiej stronie fiordu Isafjarðardjúp lodowiec
Drangajökull. W Látur wybiega za mną średniej wielkości pies. Łasi się i
wyraźnie oczekuje głaskania. Bez chwili zabawy raczej nie da mi ruszyć, więc
się bawimy :). Fiord Mjóifjörður można objechać w całości po częściowo
gruntowej drodze, albo wykorzystać łączący oba jego brzegi mostek i w ten
sposób zrobić mały skrót. Wobec nadciągającego załamania pogody, korzystamy ze
skrótu. Za mostkiem droga wspina się na drugi brzeg fiordu. Pokonujemy podjazd,
wiatr pomaga. Docieramy do Reykjanes. To zapadła dziura, ale ponoć kursują stąd
promy przez wcinający się głęboko w ląd fiord Ísafjörður. Rejs skróci drogę aż
o 40km, planujemy więc popłynąć. Jest tu duży, brzydki hotel, który czasy
świetności dawno ma już za sobą oraz... termalny basen i sauna. Okolica musi
być mocno geotermalna, bo para bucha nawet spod wycieraczki na schodach hotelu,
a przy wejściu na basen wisi wielki napis, że każdy wchodzi do wody na własną
odpowiedzialność, bo może być ona zbyt gorąca! W hotelu pytamy o prom przez
Ísafjörður. Młoda pracownica nic nie wie. Znika na moment i po chwili wraca ze
starszym panem, który tu pracuje od dawna. Pokazujemy mu mapę
Freytag&Berndt i zaznaczoną na niej przeprawę promową. Na ten widok
uśmiecha się i mówi, że to musi być bardzo stara mapa, bo prom nie kursuje już
od wielu lat. Wobec tego oczywiste staje się, że będziemy musieli objechać cały
fiord. Dostępne na Islandii mapy Mál og Menning są jednak znacznie bardziej
godne zaufania. Na tych mapach tej przeprawy promowej nie ma. Przed wyjazdem
idziemy wygrzać się w termalnym basenie. Wejście w przeliczeniu na złotówki
kosztuje 10zł od osoby i za tę cenę można dowolnie długo tu siedzieć. Tabliczka
z ostrzeżeniem o zbyt gorącej wodzie ma uzasadnienie. Dopływająca woda parzy!
Za Reykjanes bardzo dokuczają muszki, więc zakładamy moskitiery. Zmagamy się z
czołowym wiatrem i mżawką. Gdy
droga
zakręca, bez wysiłku można trzymać prędkość rzędu 27 km/h. Namiot rozbijamy nad
rzeką. Wieczorem w okolicy kręcą się wędkarze.
Dystans: 89,79 km
Dzień 12
Dzień zaczynamy od podjazdu. Krajobraz jest ponury, a za
sprawą ciemnych chmur wszelkie szarości się maksymalizują. Wjeżdżamy na
płaskowyż. Rzeczka, której doliną się wspinamy jest częściowo zamarznięta i
zaśnieżona. Pokrywa śnieżna jest gruba, a śnieżne szczeliny mające kolor
błękitny wyglądają przepięknie. Jest ledwie 8ºC, mocno wieje i przelatują
mżawki. Docieramy do kamiennej chatki ratunkowej. Wygląda bardzo solidnie. Jak
prawdziwy schron.
Zaglądam do środka i w pierwszym odruchu cofam się. W środku
jest wielka śnieżno-lodowa bryła w kształcie trumny! Jedna z szyb w maleńkim
oknie jest wybita. To tędy zapewne śnieg dostał się do środka. Zmarzlina jest
solidna i chyba zdoła przetrwać do następnej zimy. Wiatr szaleje na całego. Nie
do końca daję radę jechać. Chwilami muszę iść. Z każdym pokonywanym w dół
metrem widać jak surowe, szare otoczenie nabiera życia. Na dojeździe do
Hólmavík musimy pokonać jeszcze 8% wzniesienie. Ścianka ciągnie się przez
kilometr. Hólmavík to pierwsze od prawie 100km miasteczko i mimo, że jest
nieduże (niektóre drogi to błotniste gruntówki, mieszka tu niespełna 400 osób),
jest tu spory market, sklepiki, stacja paliw, restauracja, informacja
turystyczna, a nawet bank! Sprawdzamy prognozy pogody. Te niestety pozostają
bez zmian. Nadciąga załamanie. Naprzeciwko IT w sklepie z wełnianym rękodziełem
są tradycyjne swetry. Taki sweter to moje islandzkie marzenie i to waśnie tu
udaje mi się znaleźć ten idealny. Odchudzam portfel o 16.000 ISK, a
ekspedientka otwiera zeszyt i odhacza
nazwisko pani, która wykonała mój sweterek. Obiad zjadamy w restauracji
mieszczącej się w najstarszym budynku miasta. Jest tu bardzo ciepło. Zdejmujemy
kurtki i siedzimy na krótkie rękawy. W nasze blade, zmarznięte twarze wraca
życie, policzki nabierają rumieńców. Gdy czekamy na zamówienie, wychodzi słońce
i robi się pięknie (tak zostanie już do końca dnia). Gdy ruszamy w drogę, od
razu jest pod wiatr. Przed nami niedługi ale bardzo kamienisty podjazd o
nachyleniu 11-12%. Pod
koniec objazdu
fiordu Kollafjiörður, na zupełnym pustkowiu, spotykamy psa. Biegnie z nami przez
wiele kilometrów. W ten sposób, we trójkę, docieramy do Broddanes. Na
podjeździe cztery łapy są szybsze niż dwa koła i sierściuch raz po raz się
zatrzymuje, by na nas poczekać. Naraz słyszymy jak ktoś woła. Po kilku minutach
podjeżdża auto. To właściciele niesfornego psiaka, którzy zgarniają go do
środka.
Gruntowy podjazd jest bardzo wymagający, jego nachylenie to średnio
9-11%. Mam problemy z wpięciem się w pedały na tej stromiźnie (
nie ma to jak
nauka jazdy w SPD na Islandii!! Genialne, po prostu genialne!) i niestety
zamiast podjazdu mam przydługie zapychanie roweru. Idąc czuję jak naciągają mi
się mięśnie łydek. Być może właśnie ten parszywy spacer spowodował kontuzję,
która z całą jaskrawością objawiła się dnia następnego.... Im dłużej idę, tym
bardziej przeklinam system SPD. Zjazd jest tak samo stromy jak podjazd. Potem
jeszcze kawałek po płaskim i gruntowa nawierzchnia się kończy. Namiot rozbijamy
niecały kilometr przed Skálholtsvík.
Dystans: 121,27 km
Dzień 13
Rano jest aż 15˚C. Pagórkowata gruntówka kończy się w
Prestbakki, gdzie robimy przystanek przy niedużym kościółku. Po pokonaniu 38 km
wylatujemy na krajową drogę nr 1 i w ten sposób kończymy przygodę z Fiordami
Zachodnimi. Pośród przelotnych mżawek, główną drogą wyspy, jedziemy z wiatrem
do Laugarbakki, gdzie pijemy kawę i jemy kanapki. Ciekawe miejsce. Można tu
kupić mnóstwo ręcznie robionych wełnianych ubrań, serwet i ozdób, w głębi na
kanapach siedzą panie, które dziergają. Jest ciepło, temperatura dochodzi do
17˚C, co (jak na islandzkie warunki) można uznać za prawdziwy upał. W tej
temperaturze asfalt na „jedynce” robi się.... miękki! Jadąc mijamy malownicze
jeziorka, a w Víðihlið spotykamy parę sakwiarzy z Niemiec. Jadą dookoła wyspy,
a dziś (jak my) planują nocować w Blönduós. Na „jedynce” ruch jest spory.
Pryska gdzieś spokój, którego doświadczyliśmy jadąc przez Fiordy Zachodnie. W
tym momencie Krzysztof po raz pierwszy docenia zaplanowaną przeze mnie trasę i
stwierdza, że cieszy się z tego, że nie wymyśliłam nam jedynki :). Po krótkim
(frytki!) postoju w Víðihlið czuję, że coś niedobrego dzieje się z moją prawą
łydką. Z każdym obrotem korbą jest coraz gorzej i ostatnie 21 km przed Blönduós
to dramat. Mogę wyciągnąć 8-14 km/h na płaskim. Miasteczka długo nie widać.
Gonią nas chmury, pokazuje się tęcza. Zatrzymujemy się przy pomniku
upamiętniającym pierwszych misjonarzy, którzy spędzili na wyspie 5 lat.
Postacie na nim uwiecznione przedstawione są w pozycji klęczącej.
Wewnętrznie
klęczę i ja. Z bólu. W oddali widać jezioro Hóp, mijamy rozległe, pogrodzone
pastwiska. Z nogą jest fatalnie. Ostatnie 10 km pokonuję kręcąc wyłącznie lewą
nogą. Czuję, że jeśli się zatrzymam, to już nie ruszę. Krzysztof jest
zniecierpliwiony tym, że tak się wlekę i solidnie mnie odstawia. Po wjeździe do
Blönduós szukamy kempingu. Z chorą nogą niewiele mogę, stoję pod znakiem
drogowym i czekam. Krzysztof natomiast jedzie się porozglądać. Duży kemping
jest nad rzeką Blandą. Czynię wysiłek i wdrapuję się na rower. Ból przeszywa na
wskroś. Na szczęście to blisko, a końcówka to zjazd. Na kempingu Glaðheimar, po
chwili bezruchu, noga zupełnie się blokuje. Nie mogę zgiąć kostki ani kolana.
Działa tylko staw biodrowy. Chodząc zataczam chorą nogą kręgi. Takie chodzenie
zajmuje okropnie dużo czasu i męczy. Wieczorem w umywalni zaczepia mnie
turystka z Niemiec. Daje mi swój Voltaren. Przed snem jeszcze bolesny masaż
łydki. Cały wieczór, noc i poranek dnia następnego spędzam leżąc w namiocie.
Trochę śpię, trochę gapię się tępo w ściany namiotu. Jestem przeświadczona, że
to koniec wyprawy i równie załamana jak pogoda, która zgodnie z prognozą
właśnie zupełnie się posypała.
Dystans: 121,01 km
Dzień 14
Od rana wiatr szaleje, przelatują mżawki. To jednak piękny
dzień, bo mogę lekko ruszyć stopą i trochę zgiąć kolano. Mocno kulejąc idę do
biura kempingu, by poznać wreszcie jego właściciela, którego wesołe
pokrzykiwania słyszałam już wczoraj. We trójkę sprawdzamy prognozę pogody i
gawędzimy - Lárus Jónsson jest bardzo miły. Drukuje nam nawet tę prognozę (w
kolorze!). Dla rozruchu nogi człapiemy z Krzysztofem na drugą stronę drogi –
zobaczyć kościół, który został zbudowany na podobieństwo wulkanu (taki kulawy
spacer trwa dłuuugo). Wieczorem natomiast odwiedzamy termalny basen (oczka z
wodą o temp. 37-39˚C i 39-41˚C). Jest tu też sauna, a przy recepcji można się
napić darmowej kawy. Dla mojej chorej nogi ciepłe wody to prawdziwe
dobrodziejstwo. Gdy opuszczamy kompleks i noga jest porządnie rozgrzana, mogę
iść prawie normalnie. Nadal bardzo wieje, ale nie pada, więc decydujemy się na
spacer po zadrzewionej wyspie na rz. Blanda.
Dzień 15
Po śniadaniu idziemy na basen. Dziś już nie trzymam nogi
biernie w wodzie, lecz staram się napinać i rozluźniać mięśnie. Jest
zauważalnie lepiej. Obsługa basenu jest bardzo sympatyczna i gdy przed wyjściem
proszę jednego z chłopaków o przetłumaczenie kilku podstawowych słówek z
angielskiego na islandzki, robi to chętnie i nawet je odczytuje, a ja usiłuję
powtarzać ;). Po obiedzie ruszamy w stronę Akureyri. Mieliśmy jechać szosą nr
744, jednak przez kontuzję odpuszczam wyraźnie dłuższą i trudniejszą drogę na rzecz
krajowej jedynki. Pierwsze 26km to prawie zupełnie płaska droga biegnąca w
dolinie Blandy. Noga nadal boli. Cisnę więc głownie zdrową. Od rozjazdu, z
którego można pojechać albo w interior (Kjölur), albo do Akureyri, szosa się
wznosi. Zaczyna padać deszcz. Jedziemy w chmurze. Robi się bardzo zimno. Gdy
kończymy podjazd jest ledwie 5˚C. Długi zjazd w tych warunkach jest prawdziwym
dramatem. Wyziębiamy się błyskawicznie. Varmahlíð jest o krok, ale na dziś -
mimo skromnego dystansu - kończymy jazdę. Odbijamy w wąską, boczną szosę i
rozstawiamy namiot. Jest bardzo zimno, pada i jesteśmy mokrzy. Nieprzyjemnie.
Przed snem robimy kilka łyków czegoś mocniejszego.
Dystans: 47,48 km
Dzień 16
Wąski asfalt, przy którym się rozbiliśmy jest zaskakująco
ruchliwy. Jeden samochód nawet na nas trąbi. Przed śniadaniem najmniej
przyjemna część poranka – zakładanie mokrych ciuchów. Co chwilę pada, ruszamy
dopiero w południe. Nasza wąska droga prowadzi do zabytkowego, porośniętego
darnią kościółka Víðimýrarkirkja. Tego typu kościółków i kaplic jest na
Islandii tylko 6.
Wracamy do głównej drogi i po chwili (zjazd) jesteśmy w
Varmahlíð. Jest tu stacja, a przy niej mocno rozbudowana cześć kawiarniano –
sklepowo – turystyczna. W samą porę wchodzimy do środka, bo właśnie zaczyna padać
grad. Zajmujemy stolik przy dużym oknie i oglądamy załamanie pogody z
bezpiecznej i ciepłej strony. System z dolewką kawy i herbaty działa tu
znakomicie. Kawa jest pyszna i piję jej tyle, że zaczynam mocno odczuwać jej
pobudzające działanie ;). Raczymy się też zupą kalafiorową i frytkami. Gdy
pogoda trochę się poprawia, wychodzimy na rześkie, przesycone wilgocią
powietrze. Chwilę zastanawiamy się czy kontynuować jazdę krajową jedynką, ale
szybko wracamy do mojego pierwotnego planu dotarcia do Akureyri drogą nr 76
dookoła półwyspu Tröllaskagi. W drodze do Hofsós jest prawie płasko, ale mży i
jest pod wiatr. Mijamy Gröf z małym kościółkiem krytym darnią. Nie decydujemy
się na moczenie butów w mokrej trawie i oglądamy kościółek z daleka. W Hofsós
pijemy kawę i jemy pizzę mocno doprawioną oregano. W oddali widać wyspę Drangey
oraz nieczynny wulkan, które
komponują
się w obrazek przypominający potężną, otwartą bramę. Ciemne chmury zostawiamy
za sobą. Wreszcie można cieszyć się słońcem, a wiatr prawie nie przeszkadza.
Mijamy tereny rolnicze i mokradła. Przejeżdżamy przez Reykjarhóll. Nad okolicą
dominuje parująca góra. To rejon geotermalny. Pokonujemy serię lekkich
podjazdów, ostatecznie zaliczając zjazd o nachyleniu dochodzącym do 15%. Przy
skrzyżowaniu dróg nr 76 i 787 rozbijamy namiot. Nie pada, prawie nie wieje. Z
mapy wynika, że niedaleko jest termalny basen. Planujemy odwiedzić go jutro.
Dystans: 79,11 km
Dzień 17
W nocy i rano pada. Jest 8˚C. Jemy śniadanie bez kawy i
herbaty (planujemy picie kawy na basenie). Niestety rozczarowujemy się - basen
jest czynny od godziny 15.00. Zatrzymujemy się kawałek dalej obok (nieczynnej
jeszcze) stacji paliw. Rozkładamy kuchenkę i gotujemy kawę. Pijąc ją patrzymy
na błękit nieba oraz pokryte śniegiem góry. Przed nami droga pod wiatr do
Siglufjörður. Droga jest kręta i chwilami szutrowa ze stromymi zjazdami i
podjazdami o nachyleniu dochodzącym do 19%. Mijamy Sauðanes z piękną
pomarańczową latarnią morską na skałach. Gdyby nie wiatr, byłoby bajkowo. Dziś
dzień tuneli. Pierwszy ma 830m. długości. To zjazd, który kontynuujemy aż do
uroczego Siglufjörður. Niegdyś miejscowość była położona na końcu drogi i kto
chciał ją odwiedzić, musiał potem zawracać. Siglufjörður nazywane było końcem
świata i mało kto tu zaglądał. Zmieniło się to w 2010r., gdy wybudowano tunele
łączące Siglufjörður z Ólafsfjörður. W miasteczku są market, port, kościół i
kemping (w samym centrum). Czerwiec na Islandii jest fioletowy od kwitnących
łubinów. Tu porastają one nawet zbocza gór. Otoczone ośnieżonymi górami
Siglufjörður jest najładniejszym z islandzkich miasteczek, jakie miałam okazję
widzieć podczas całej podróży.
Mimo, że są tu kawiarnie, tradycyjnie posilamy
się na stacji. Zagaduje nas... po polsku, ubrany w skóry motocyklista. Od 6 lat
mieszka w pobliskim Akureyri i... jak się okazuje jest ojcem dziewczyny, którą
spotkaliśmy trzeciego dnia wyprawy na polach geotermalnych Seltún! Za
Siglufjörður wjeżdżamy do długiego na 3,9km tunelu. Droga wychodzi na
powierzchnię ale szybko chowa się w kolejnym, znacznie dłuższym (7,1km) tunelu.
W środku jest zimno (6˚C) i bardzo wilgotno. Samochodów prawie nie ma. Za
Ólafsfjörður znów mamy tunel (3,4 km). Ten jest stary i nieprzyjemny. Woda
kapie ze stropu i spływa po ścianach. W tych warunkach 6˚C odczuwalne jest jako
dotkliwy ziąb. Po wyjeździe z tunelu
ciągniemy z wiatrem do Dalvík. Wieczorne słońce wydłuża cienie. Tuż
przed Hauganes, nad rzeką, rozbijamy namiot.
Dystans: 79,18 km
Dzień 18
Gdy rano składamy namiot, silny wiatr prawie porywa go do
rzeki. Ten sam wiatr pcha nas potem przez 30 kilometrów. Do Akureyri mamy
przyjemny zjazd. Z góry widać miasto i ogromny statek cumujący na wodach
głęboko wcinającego się w ląd fiordu Eyjafjörður.
Akureyri, jako drugie po stolicy miasto wyspy,
to zupełnie inne klimaty niż islandzkie miasteczka. Kawa jest serwowana bez
dolewek, Internet jest płatny, a pamiątki drogie. Kręcąc się po mieście,
stromym 12% podjazdem wjeżdżamy pod kościół Akureyrarkirkja (łudząco podobny do
Hallgrímskirkja w Reykjavíku). Obie budowle projektował ten sam architekt –
Guðjón Samúelsson, więc podobieństwo nie dziwi. Przy reprezentacyjnym deptaku
stoją kolorowe budynki.
Kryją one sklepiki i restauracje, po których można
chodzić godzinami. Odwiedzamy zabytkową część miasta z najstarszym domem
(1795r.). Akureyri opuszczamy autobusem - zależy nam na szybkim powrocie do
Blönduós. Na miejscu idziemy na basen. Siedząc w ciepłej wodzie decydujemy, że
noc przed ruszeniem w interior spędzimy na kempingu Lárusa. Zostajemy radośnie
powitani,
dostajemy nawet zniżkę na namiot.
Przed wyjściem z biura chcę jeszcze zrobić wspólną fotkę, ale niestety muszę
poczekać, bo pojawiają się jacyś pieniacze. Zamówili domek i kłócą się o
pościel. Gdy Lárus wraca, robimy tę fotkę. Jesteśmy już w drzwiach i wtedy
Lárus mówi, że w interiorze noce są zimne, więc powinniśmy spędzić trochę czasu
w cieple. I jak gdyby nigdy nic wręcza mi klucz do jednego z drewnianych
domków, w których normalnie nocleg słono przecież kosztuje. To dopiero
niespodzianka! Domek jest bardzo wygodny i jasny. Wreszcie możemy w
komfortowych warunkach zrobić porządek w sakwach i spokojnie ugotować obiad.
Patrzymy przez okno na błękitne niebo, nie czujemy zimnego wiatru.
Dystans: 41,31 km
Dzień 19
Rano dziękujemy za miłą gościnę, a Lárus islandzkim „góða
ferð!” życzy nam dobrej podróży. Po raz drugi pokonujemy 26-kilometrowy odcinek
z Blönduós do odbicia na Kjölur. Trochę przeszkadza boczny wiatr, ale to
dobrze, bo jeśli pozostanie niezmienny, to gdy skręcimy w interior - będzie
centralnie w plecy. Przekraczamy mostek na rz. Blanda. Droga długo jest
przyjemna, ubita, równa i... prawie od początku się wspina (momentami
nachylenie jest solidne). Na najbardziej stromym odcinku, na dojeździe do
hydroelektrowni na rz. Blanda, pojawia się nawet asfalt. Gdy osiągamy wysokość
około 200 m. n.p.m., kończy się największe nastromienie i droga znowu
przechodzi w grunt. Zaczynamy przygodę z interiorem, natomiast jadący z
naprzeciwka niemiecki sakwiarz - właśnie ją kończy. Pechowo cały czas zmagał
się z silnym wiatrem. W interiorze spędził aż 6 dni (4 dni jazdy i 2
odpoczynku). Nawierzchnia jest niezła, droga przez jakiś czas jeszcze się
wznosi, potem - w sposób typowy dla płaskowyżów – faluje, raz wiodąc w górę,
raz w dół. Nad jednym z jeziorek zatrzymujemy się by ugotować obiad. Jest ledwie
7˚C, jednak przy wietrze odczuwalna temperatura jest niższa. Trzęsę się z
zimna. Gotowanie w takich warunkach nie jest dobrym pomysłem. Mocno się
wychładzam i nawet po ponownym starcie trudno mi się rozgrzać. Jakość drogi
pogarsza się stopniowo. Jest czas by się przyzwyczaić do coraz większych
luźnych kamieni i coraz głębszej tarki. Silny, stabilny wiatr pomaga. Daleko
przed nami są ciemne chmury, w niektórych miejscach stoją kałuże i widać, że
niedawno padało. Zza chmur raz po raz przebija słońce, podświetlające okolicę w
taki sposób, że wygląda niesamowicie.
Piękne widoki rekompensują bardzo
kamienistą nawierzchnię. Budynek kempingu Áfangi przypomina barak. Zmarznięci
(5`C) ładujemy się do środka by się trochę rozgrzać. Siadamy w dużej jadalni.
Ceny są wysokie, zamawiamy więc tylko kawę. Gdy ruszamy w drogę słońce
przebijające przez granatowe chmury sprawia, że wielkie pustkowia wyglądają
przepięknie. Wiatr bardzo pomaga w pokonywaniu kolejnych kilometrów. Za sprawą
krystalicznie czystego powietrza już z daleka widzimy czerwony domek ratunkowy
Arnarbæli. Są ledwie 2˚C, w nogach mamy już 90km. Postanawiamy tu nocować.
Niestety drzwi są zamknięte. Zbieramy się do drogi i wtedy słyszymy rumor. Po
chwili drzwi się otwierają i staje w nich chłopak. Spogląda na nas, uśmiecha
się i odzywa.... po polsku! Po chwili z pomocą Adama ładujemy się do środka.
Mam wrażenie, że wewnątrz jest ciepło. Ale to złudzenie. W rzeczywistości jest
tylko 6˚C. Adam mówi, że jako „Księgowy” udziela się na forum. Dziwi się, że
mnie tam nie ma i że nie ma mnie również na BS ;). Chatka jest duża. Jest
przedsionek (w którym ustawiamy rowery) oraz 2 pokoje. W pierwszym na sznurkach
suszą się namiot i mokre ciuchy naszych nowych znajomych. W drugim są dwa
piętrowe łóżka. Aga i Adam mieli zdecydowanie mniej szczęścia niż my. Jechali w
deszczu i pod wiatr. Układamy się do snu. Jest piekielnie zimno i mimo, że mam
na sobie podwójne spodnie, skarpety, czapkę, kurtkę i leżę w grubym śpiworze,
cała się trzęsę. Z ust idzie para, a z nosa kapie. To fatalna noc, którą
skulona spędzam bezsennie.
Dystans: 93,28 km
Dzień 20
Rano są 3˚C, wieje i pada... drobniuteńki śnieżek. Ustawiamy
na stole kuchenki i gotujemy wodę do śniadania. Za wyjątkiem Krzysztofa,
któremu prawie zawsze jest ciepło, wszyscy siedzimy grubo ubrani i w czapkach.
Rozmawiamy o Islandii i naszych trasach. Aga i Adam planują przejazd krajową
jedynką dookoła wyspy zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Adam nastawiony jest
bojowo i śmiejąc się mówi, że będzie jechał
„mając w pogardzie tnące szpony mrozu” (kiedy robię notatki, prosi bym
tak to właśnie - słowo w słowo, zapisała :)). Po śniadaniu zbieramy się do
wyjazdu. Jeszcze tylko robimy wspólną fotkę przed domkiem i jedziemy. Aga i
Adam na północ pod śnieżek i wiatr. My z wiatrem w plecy - na południe.
Na
początek mamy katastrofalną tarkę, która
przez 10,5km (zgodnie z zapowiedziami Adama) daje nam nieźle popalić.
Dalej droga wygląda tak, jakby ktoś pługiem rozgarnął kamienie na boki.
Chwilami przypomina to dno górskiego strumienia. Potem nawierzchnia
niespodziewanie poprawia się i przez około 2-3km jedziemy po czarnym szutrze.
Droga to opada, to wznosi się, aż do osiągnięcia przełęczy Kjölur i wysokości
ponad 700m. n.p.m. Za przełęczą wreszcie przestaje padać. Droga przez interior
wbrew pozorom wcale nie jest pusta. Jest tu bardziej tłoczno niż na Fiordach
Zachodnich i półwyspie Snæfellsnes. Mijają nas auta oraz autobusy z napędem na
4 koła. Ludzie uśmiechają się, machają, czasem robią zdjęcia / kręcą filmiki.
Jest bardzo sympatycznie. Po szlaku raz po raz przejeżdża samochodowy patrol,
zapewne gotowy służyć pomocą.
To sprawia, że mimo jazdy przez wielką, szarą
pustynię można się czuć całkiem bezpiecznie. Na całym szlaku Kjölur
przeprawiamy się przez jeden bród - na rzece Svartá. Nic wielkiego, przypomina
raczej kałużę.
Dojeżdżamy do kempingu, na którym nocowali Księgowi. Zbyt mile
tego miejsca nie wspominali. Nie planujemy tu spać, ale idziemy na kawę.
Krzysztof grzebie przy rowerach, a w tym czasie ja (jako jedyny gość) siedzę w
wielkiej jadalni i nad mapą piję kawę. Właścicielka pyta jak podoba mi się
Islandia. Podoba mi się bardzo, więc entuzjastycznie opowiadam jej o naszej
trasie i moim zachwycie wyspą. Pani jest mile zaskoczona i gdy w końcu pojawia
się Krzysztof... zaprasza nas na gotowanie do ciepłej kempingowej kuchni, z
której normalnie mogą korzystać tylko osoby tu nocujące. Nie chce też słyszeć o
płaceniu za toaletę. Prowadząc nas do kuchni wspomina, że przy jednym ze
stolików odbywa się lekko zakrapiana babska impreza i pyta, czy nie będzie nam
to przeszkadzało ;). Gotujemy makaron i w komfortowych warunkach go zjadamy.
Korzystamy ze sposobności i myjemy też od razu naczynia. Wyjście na zewnątrz,
to zderzenie z bardzo silnym wiatrem. Szczęśliwie mamy ten potężny wiatr w
plecy. Trasa jest mocno pagórkowata i miejscami kamienista.
Wiatr wybacza
jednak wszystkie błędy, od zbyt późnej redukcji przełożenia, po zły wybór toru
jazdy. Po prostu wypycha z każdego położenia. Na podjazdach warto wyprostować
plecy i siedzieć na siodełku niczym na tronie :). Jedziemy w stronę ostatniego
wzniesienia na szlaku - Bláfell. Wichura szaleje na całego. Gdy droga
nieznacznie zakręca, boczne podmuchy spychają z drogi i prawie przewracają.
Przez ten wiatr altimetr w moim liczniku wariuje. Raz pokazuje 44% nachylenia
pod górę, po chwili wskazuje, że jest zupełnie płasko potem, że pionowo w dół.
Raz po raz powstają burze piaskowe, które pędzą razem z nami. W tych szalonych
warunkach Krzysztof ćwiczy skoki w dal. Ustawia się tyłem do wiatru i wykonuje
potężne susy. Silny wiatr wypycha nas z interioru. Końcówka szlaku – pod
względem nawierzchni jest podobna do początku – grunt jest mocno ubity, bez
tarki i kamieni. Jedzie się gładko, prawie jak po szosie i kiedy teren wreszcie
przechodzi w szosę, prawie nie czuć pod kołami różnicy. Szosa bardzo długo to
wznosi się, to opada. Wreszcie zaczyna się prawdziwy zjazd. Niżej będzie
cieplej! Niecałe 2km od słynnego wodospadu Gullfoss rozbijamy namiot. Obserwują
nas konie. Ich rozwiane grzywy stają dęba i wyglądają nieprawdopodobnie. W
oddali widać mgiełkę unoszącą się nad wodospadem i słychać przytłumiony huk
spadającej wody.
Dystans: 102,28 km
Dzień 21
Gullfoss jest piękny i słusznie uważa się go za jedną z
największych atrakcji wyspy. Niedaleko wodospadu jest duże centrum turystyczne.
Jest tu chyba wszystko czego turysta może pragnąć: wyroby wełniane, magnesy na
lodówkę, biżuteria, albumy fotograficzne, pocztówki i cała masa drobnych
gadżetów. Miło tu posiedzieć.
Do ruszenia motywuje nas tylko jedno: kolejna
super-atrakcja - czynny gejzer, odległy od wodospadu o około 10km. Na miejscu,
podobnie jak przy wodospadzie, jest centrum turystyczne. Kompletną abstrakcją
są puszki z górskim, islandzkim powietrzem, które zgodnie z instrukcją należy
otwierać poza wyspą ;)). Bierzemy frytki, pijemy kawę i idziemy pod Strokkur.
Pogoda jest piękna. 16˚C i słońce to idealne warunki do podziwiania gejzeru,
geotermalnego pola i głębokich oczek z błękitną wodą. Co kilka minut Strokkur
tworzy błękitny bąbel i wyrzuca z siebie słup wody i gorącej pary.
Niewinne
obłoczki niepostrzeżenie zamieniają się w jedną wielką, szarą chmurę. Po słońcu
nie ma śladu. Wracamy do centrum turystycznego. Dużą atrakcją jest tu sala
multimedialna z licznymi prezentacjami. W centrum siedzimy ponad godzinę, bo
przechodzi porządna ulewa. Leje tak mocno, że studzienki nie nadążają odbierać
wody i za oknem wszystko płynie. Gdy pogoda się uspokaja wsiadamy na rowery i
jedziemy do Laugarvatn. Chcemy tam dojechać przed wieczorem. Udaje się. Robimy
zakupy (na półkach są między innymi moskitiery i świece odstraszające owady –
to daje do myślenia...). Namiot rozkładamy na kempingu. Znowu kropi, piękniej
już dzisiaj nie będzie.
Dystans: 40,34 km
Dzień 22
Rano jest ponuro, a dookoła lata pełno paskudnych muszek. Po
śniadaniu jedziemy do term Fontana. To dzięki nim niepozorne Laugarvatn jest
częstym przystankiem dla turystów objeżdżający islandzki Złoty Krąg. Relaks w
termach, z widokiem na jezioro, jest bardzo przyjemny... do czasu gdy
przyjeżdżają autokary z turystami. Od razu robi się tłoczno i głośno. Zbieramy
się do wyjścia.
Na kempingu nadal jest pełno muszek. W moskitierach jemy obiad
po czym jedziemy do grot, w których na początku XX wieku, w bardzo prymitywnych
warunkach żyli ludzie. Za grotami teren na chwilę przechodzi w wąską nitkę asfaltu.
To podjazd o nachyleniu dochodzącym do 15%. Za wzniesieniem znowu jest płasko i
wraca teren. Jedziemy przez pole lawowe, mijamy wyróżniający się w tym surowym
krajobrazie wulkan. Za wulkanem zaczyna się zjazd. Otoczenie zmienia się. Jest
zielono. Dominują niskie, powykręcane krzewy. Wjeżdżamy na teren parku
narodowego Þingvellir. Z szosy rozciąga się rozległy widok na zieleniącą się
roślinnością Równinę Zgromadzeń. To właśnie tu zbierał się Althing, czyli
średniowieczny parlament. To również tutaj, w zimnych wodach największego
islandzkiego jeziora (84 km
2) - Þingvellirvatn, odbywały się chrzty.
Wieczór i noc spędzamy na kempingu. Zwiedzanie Þingvellir zostawiamy na jutro.
Dystans: 30,41 km
Dzień 23
Rano jedziemy pod kościółek Þingvellir. Czekamy na przewodnika,
który bezpłatnie oprowadza po rozpadlinie tektonicznej na granicy płyt
kontynentalnych. Pogoda niestety robi się paskudna. Pada, jest zimno i
mgliście. Z przewodnikiem i małą grupką idziemy na spacer, a potem kontynuujemy
zwiedzanie już sami.
Gdy zbieramy się z kempingu, cały czas pada i mocno wieje.
Wiatr strasznie szarpie. Deszcz pada poziomo. Jego krople są jak małe kamyki.
Gdy przychodzi silny poryw trudno jest nawet stać. Zapieram się wtedy o rower i
staram się nie przewrócić. Od Reyjavíku dzieli nas 50 kilometrów. Krzysztof
jest w stanie jakoś jechać w tych warunkach, ja niestety nie. Wścieka się ale
nic to nie daje. To dla mnie nie do przeskoczenia. Po minięciu mostu na rz.
Öxará decydujemy się wrócić na kemping. Czas jakby staje w miejscu – znów
siedzimy na kempingu. Kompletnie przemoczeni. Pogoda zupełnie się załamała.
Jest 8ºC, leje, wieje, chmury wiszą tuż nad ziemią i prawie świata nie widać.
Koczujemy tu wraz z innymi. Jest tłoczno, mnóstwo przemoczonych, ale
uśmiechniętych turystów. Pijąc kawę planujemy upolować autobus do stolicy. W
wariancie awaryjnym (brak autobusu) zamierzamy siedzieć w kafejce aż do jej
zamknięcia i późnym wieczorem ruszyć (z nadzieją, że nocą wiatr osłabnie). Czas
mija, pogoda nie zmienia się. Robimy się głodni. Krzysztof idzie w tą syfiastą
pogodę gotować makaron. Jest tak podle, że posiłek zjada... w kabinie
prysznicowej na kempingu. Potem przynosi menażkę z moją częścią obiadu.
Własnych posiłków tu jeść nie można - to dość obrzydliwe, ale chowam się z
menażką w toalecie. Gdy wychodzę z toalety, okazuje się, że jest autobus i
szybko musimy się do niego załadować, bo zaraz rusza. To mały bus firmy Sterna
ze sporą pudełkowatą przyczepką. Pakujemy rowery z sakwami do przyczepki i
wsiadamy. Nasz kierowca czuje się za kółkiem bardzo pewnie. Leje i wieje, na
drodze jest pełno wody, są też wypełnione wodą koleiny. On natomiast pędzi jak
wariat. Autobus tańczy na drodze, nawet siedząc jako pasażerka czuję, że koła
co rusz tracą przyczepność i zamiast jechać... płyniemy. Wyprzedzamy wszystko
co się rusza. Szczytem wszystkiego jest kierowcy rozmowa z jedną z pasażerek.
Mówi patrząc na nią zamiast na drogę. Nie zwalnia przy tym ani trochę. To
wszystko jest przerażające i modlę się o szczęśliwy dojazd do celu. Gdy
wysiadamy na kempingu w Reyjavíku, nogi mam jak z waty. Jak dobrze, że już po
wszystkim!
Dystans: 13,47 km
Dzień 24
Rano idziemy na basen. Korzystamy z łaźni parowej i małych
oczek basenowych z wodą o różnej temperaturze (aż do 44ºC!). Gdyby nie wiatr,
można by powiedzieć, że pogoda jest świetna. Miło wypoczywać pod prawie
bezchmurnym niebem (o ironio – to na Islandii po raz pierwszy w życiu łapię
opaleniznę w kształcie stroju kąpielowego ;)). Popołudniem opuszczamy kemping.
Do odjazdu autobusu do Keflaviku mamy sporo czasu. Spędzamy go kręcąc się po
stolicy. Odwiedzamy sklepiki z pamiątkami, siedzimy też w punkcie informacji
turystycznej racząc się darmową kawą. Odwiedzamy też bardzo nowoczesny,
przeszklony budynku opery. Krótko przed 20.00 wsiadamy do prawie pustego autobusu
jadącego na lotnisko. Gdy docieramy na miejsce, idę do sklepiku, w którym 25
dni temu zostawiłam folię stretch potrzebną do zapakowania rowerów na czas
lotu. Dziewczyna, która przyjmowała folię już tu nie pracuje. Nowa dwoi się i
troi szukając folii ale nie może jej znaleźć. Po dobrym kwadransie już tracę
nadzieję i właśnie wtedy rulon znajduje się. Namiot rozbijamy na omszałym polu
lawy, 700 metrów od budynku lotniska.
Dystans: 7,22 km
Dzień 25
Wstajemy bardzo wcześnie. Na niebie świeci blade słońce,
zapowiada się ładny dzień. Zwijamy namiot i jedziemy na lotnisko. Chwilę po
godzinie 8.00 samolot startuje. Islandia robi się coraz mniejsza.... Ze
smutkiem patrzę przez małe okienko, gardło mam ściśnięte z żalu. Czy kiedyś
jeszcze tu wrócę?
Dystans: 11,07 km
Trasa: Keflavík – Hafnir – Grindavík – Blue Lagoon -
Krýsuvík - Reykjavík
– Borgarnes – Eldborg – Búðir – Arnarstapi – Hellissandur – Ólafsvík –
Grundarfjörður – Stykkishólmur – Brjánslækur – Patreksfjörður – Bíldudalur –
Dynjandi – Hrafnseyri – Þingeyri – Holt – Ísafjörður – Súðavík – Ögur –
Reykjanes – Hólmavík – Óspakseyri – Laugarbakki – Blönduós – Varmahlíð – Hofsós
– Siglufjörður – Dalvík – Akureyri – Varmahlíð –
Sauðárkrókur – Blönduós – jez. Blöndulón – Kjölur – Gullfoss – Strokkur
– Laugarvatn – Þingvellir – Reykjavík – Keflavík.
Na czerwono - trasa pokonana
autobusem
Waga mojego bagażu: 25,1kg
Długość trasy (na rowerach) - 1616,73 km
